برد پرسپولیس در حالی برای این تیم اتفاق افتاد که کریم باقری در آخرین بازی تحت هدایت خود به‌عنوان سرمربی در این تیم تغییراتی را در ترکیب اولیه خود داده بود و آنالیز مناسبی از روش و سبک بازی این تیم داشت.
پرسپولیس پس از بازی با ذوب‌آهن در اصفهان که نمایش چندان دلچسبی نداشت و با چاشنی شانس به یک امتیاز این بازی بسنده کرد، در آزادی به مصاف صدرنشین لیگ برتر رفت تا در یک مصاف چندجانبه این تیم را ملاقات کند که در این بازی توانست با نتیجه 2 بر 0 تبریزی‌ها را شکست دهد و شرایط صدر جدول را تغییر دهد،
دلیل شکست تراکتور را در چند نکته می‌توان خلاصه کرد؛
نکته اول؛
حضور اسماعیل کارتال در پرسپولیس بی‌تأثیر نبود و باعث ایجاد افزایش انگیزه برای بازیکنان این تیم در این بازی شد. پرسپولیسی‌ها برای اثبات شایستگی‌های خود سعی در بازی بی‌نقص از خود داشتند تا خود را به سرمربی تازه‌وارد این باشگاه تحمیل کنند.
نکته دوم؛ آنالیز مناسب تراکتور
تراکتوری‌ها در بازیهای خود نشان داده بودند که به‌دستور اسکوچیچ بازی را از خط دفاعی آغاز می‌کنند و با پاس‌های قطری سعی در صاحب توپ کردن بازیکنان میانی زمین خود دارند. ایگور پوستونسکی و ریکاردو آلوز در واقع نقش (دبل پایوت) دو هافیک دفاعی این تیم را داشتند که در فاز انتقال مثبت برای ترابی و هاشمی‌نژاد در بازیهای قبلی تأثیر بسزایی از خود نشان می‌دادند. پرسپولیس برای از کار انداختن این نقشه در زمان بازی از خط دفاعی توسط تراکتور (high press) یا پرس از بالا را دستور کار خود قرار داده بود.
پرس از بالای پرسپولیس مبتنی بر توپ بود. دوندگی علی علی‌پور که اگرچه در این بازی گل نزد اما بسیار مثبت بازی کرد و به‌همراه عیسی آل‌کثیر توان بازی‌سازی را از خط دفاعی تراکتور گرفته بود، خصوصاً عارف آغاسی که در این بازی به‌عنوان تله برای پرس مورد استفاده قرار گرفته بود چون بازیکنی است که تمایل بازی با پای بیشتری نسبت به شجاع خلیل‌زاده به‌صورت ذاتی دارد. انتخاب پرس از بالا دقیقاً به این دلیل بود که تراکتور با داشتن بازیکنانی با قابلیت‌های بالایی که ترکیب تکنیک و سرعت را با هم دارند در همان نطفه خلع‌سلاح شود، به همین دلایل بود که هاشم‌نژاد عملاً بیکاره‌ای در زمین نبود به‌خصوص در نیمه اول و ترابی هم برای توپ گرفتن مجبور به عقب آمدن بود.
نکته سوم؛
پشتیبانی صحیح توسط سروش رفیعی و میلاد سرلک و همراهی محمد خدابنده‌لو باعث شد در اکثر مواقع تمام درگیری‌ها داخل زمین تراکتور در نیمه اول شکل بگیرد و بالا آمدن این تیم در زمین سخت باشد، در همین رابطه به بالا بازی کردن دو مدافع کناری پرسپولیس هم می‌توان اشاره کرد که توازن را در زمان پرس از بالا به‌سود این تیم کرده بود.
نکته چهارم؛
به‌دلیل بالا بازی کردن مدافعین راست و چپ تراکتور (full back) در زمان شکل‌گیری حملات این تیم در میانه میدان پشت این دو مدافع هدف پرسپولیسی‌ها در زمان حملات سریع بود. گل اول پرسپولیس در این بازی در چنین شرایطی شکل گرفت، فرار فرشاد فرجی که باعث شد محمد نادری جا بماند و ارسال روی دروازه تراکتور که با اشتباه مفرط شجاع خلیل‌زاده همراه بود. فرشاد فرجی بهترین بازی عمر ورزشی خود را در این بازی سپری کرد و علاوه بر ارسال منجر به گل در یکی دو مورد هم ناجی دروازه پرسپولیسی‌ها شد.
نکته پنجم؛
اخراج خدابنده‌لو پرسپولیس را 10نفره کرد اما تغییرات سالم در ساختار تیم باعث شد این تیم از این اخراج ضربه بزرگی نخورد و اتفاقاً باز هم از بعد انگیزشی شارژ روحی شود. آمدن فرشاد احمدزاده در پست سمت راست که مهدی هاشم‌نژاد قاعدتاً در غیاب خدابنده‌لو فضای مناسبی پیدا می‌کرد بهترین انتخاب کادر فنی این تیم بود. پرسپولیسی‌ها در نیمه دوم بلاک از میانه میدان و البته بلاک از پایین را در دستور کار داشتند تا با برتری عددی کمبود یک نفر را جبران کنند.
نکته ششم؛
ترکیب اولیه پرسپولیس هم مناسب این بازی انتخاب شده بود. حضور مرتضی پورعلی‌گنجی که در رهبری خط دفاعی تیم را بالاتر از کنعانی زاده نگه می‌دارد و در بازی‌سازی و حتی دفاع کردن زاویه بدن و به‌تبع آن دید بهتری در بازی دارد هم جزو نکات مثبت بازی پرسپولیس بود.
نکته هفتم؛
یکی از رموز موفقیت پرسپولیس در این بازی حفظ فاصله درست در عمق بود، پرسپولیسی‌ها که در نیمه اول فاصله خط دفاعی تا خط حمله را کاملاً اصولی رعایت کرده بودند در نیمه دوم هم با فشرده‌تر بازی کردن و حفظ عمق معکوس خود به هیچ عنوان فضای لازم را برای مانور بازیکنان تراکتور ندادند و به همین دلیل اسکوچیچ مجبور به تعویض مهدی ترابی شد.
نکته هشتم؛
ضربات ایستگاهی که اتفاقاً این فصل پاشنه آشیل پرسپولیسی‌ها بود در این بازی راهگشای این تیم بود. اسکوچیچ هم باید در این مورد یک بازنگری در مورد تیم خود بکند چراکه آنها هم ضررهای زیادی را روی این ضربات تا اینجای بازیها خورده‌اند.
نکته نهم؛
تغییر شعاع حرکتی 2 وینگر پرسپولیس در بازی با تراکتور بود، تمایل بیشتر امید عالیشاه و خدابنده‌لو به داخل در زمان بازپس‌گیری توپ تا رفتن به کناره‌ها البته در زمان توپگیری از حریف، به همین دلیل در کناره‌ها برتری عددی بالایی شکل می‌گرفت، ازاین‌رو درگیری‌ها در یک‌سوم دفاعی این تیم و یک‌سوم حمله پرسپولیس بیش از حد معمول بود و همین مسئله باعث شد ریکاردو آلوز و پوستونسکی بیشتر به‌دنبال بردن این درگیری‌های فیزیکی باشند تا انتقال مثبت بازی برای تیم خودی.
نکته دهم؛
توجیه بازیکنان فاز دفاعی پرسپولیس از سبک بازی امیرحسین حسین‌زاده و اشتراکالی که به یک درک مناسب از هم رسیده‌اند و از طرفی چرخشهای تیمی بازیکنان در جناح‌های مخالف از سمتی که بازی با توپ در جریان است هم سبب بلاک شدن نقشه‌های اسکوچیچ شد. به بازی میلاد محمدی و فرشاد فرجی دقت کنید به‌خصوص لحظاتی که خط دفاعی خود را پوشش می‌دهند، ردپای این توجیهات را می‌‌بینید.
پایان پیام/+