باشگاه خبرنگاران پویا: فیلم سینمایی «لاک‌پشت» یکی از آثار نمایش داده شده در بخش ویژه چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر بود. این فیلم به‌عنوان سومین اثر بلند سینمایی بهمن کامیار در مقام کارگردان پس از فیلم‌های «مرداد» و «در وجه حامل»، درامی روانشناسانه با فضایی متفاوت محسوب می‌شود. در این یادداشت به نقد و بررسی این اثر سینمایی می‌پردازیم.
علی امیرسیافی: «لاک‌پشت» در مسیر پرداخت و شکل‌دهی به موهومات نشأت‌گرفته از گذشته به خوبی عمل می‌کند. اگرچه در وهله نخست، سردرگمی خاصی در متن فیلم احساس می‌گردد اما رفته‌رفته موتور داستان به راه افتاده و تَنور فیلم گرم می‌شود.
جذابیت اما، درست از جایی آغاز می‌گردد که شخصیت داستان، خود یک دکتر روان‌پزشک(فرهاد اصلانی) است و اکنون فیلم‌ساز با خلق خیالات وهم‌آلود او، کنتراست میان درون و بیرون او را به تصویر می‌کشد.
مسیر فیلم، درست از نقطه‌ای که کاراکتر صابر ابر وارد داستان شده با تغییر شدیدی همراه می‌گردد. محدود شدن قاب تصویر و گزینش قاب چهار به سه، فضای بصری را بسته‌تر کرده تا فشار وارد بر شخصیت‌ها و داستان، برایمان پررنگ‌تر شود.
اما تا قبل از ورود کاراکتر صابر ابر، معرفی شخصیت‌ها و بازگو کردن روابط میان آنها طولانیست. همین موضوع باعث می‌شود که داستان کمی دیرتر حرکت خود را آغاز کند. اگر نقطه‌عطف نخست را ورود کاراکتر صابر ابر به داستان بدانیم، پرده ابتدایی فیلم طولانی به نظر می‌آید و نیاز به اصلاح مجدد به‌وسیله حذف برخی از صحنه‌ها احساس می‌شود.
در «لاک‌پشت» وجه جدیدی از بازی فرهاد اصلانی (دکتر) را تماشا خواهید کرد.(البته در صورت اکران عمومی!) او در قامت فردی که درگیری شدیدی با توهمات خود و بافته‌های ذهن بیمارش دارد، به خوبی ظاهر شده و بَدن چاق و فربه‌اش درست از زمان شروع این درگیری‌ها، کاربردی دراماتیک به خود می‌گیرد.
پنهان ماندن زندگی گذشته دکتر اما، ضربه مهمی به متن داستان وارد ساخته است. همین‌که نمی‌دانیم در زندگی قبلی او چه اتفاقاتی رقم خورده است، اکنونِ او را سست جلوه می‌دهد. شفاف نبودن رابطه او با دخترش (نازنین بیاتی) و عبور عجولانه فیلم‌ساز از این ماجرا، بر شدت آتش این تزلزل دمیده و آن را دوچندان می‌کند.
اگرچه این رابطه، در قلمرو همان موهومات قرار می‌گیرد اما سطحی بوده و به درستی پرداخت نشده است. اینکه چرا شکل و شمایل دختر او از گریمِ «اما استون» در فیلم «کروئلا؛ 2021» کپی‌برداری شده نیز برایمان واضح نیست.
«لاک‌پشت» بر خلاف تصورات، از آن دسته فیلم‌هایی نیست که بعد از تقریباً دو ساعت زمان، مخاطبش را دست بیاندازد و رکب خنده‌داری را بزند. بلکه اجزای آن (روابط میان افراد و داستان هر یک از آنها) به گونه چیده شده‌اند که تأمل نسبت به این موارد را می‌طلبد.
پایان پیام/