باشگاه خبرنگاران پویا: در آنتیک برای اینکه داستان پیش برود با تعدادی آدم دست و پا چلفتی در کمیته روبهرو هستیم که می‌خواهند سرکرده گروه فرقان را دستگیر کنند اما شخصیت‌های آنتیک را اشتباهی می‌گیرند. در این رفت و برگشت موقعیت‌هایی خلق شده که به جز یک مورد اصلا خنده‌دار نیستند.
محمدرضا سعیدی: فیلم آنتیک به کارگردانی هادی نائیجی با سابقه تولید فیلم‌های ارزشی و غیرکمدی چون «هیهات» و «حق السکوت» در دومین روز جشنواره چهل و سوم به نمایش درآمد.
آنتیک به سراغ سناریویی رفته که به نوعی تقابل با خرافات است؛ کارگردان برای پرداختن به سوژه دهه 60 را انتخاب کرده است.
در آنتیک شاهد یک زوج پرفروش هستیم؛ پژمان جمشیدی- بیژن بنفشه‌خواه؛ گیریم و بازی پژمان جمشیدی مخاطب را به یاد نقش وی در سریال زیرخاکی می‌اندازد. بیژن بنفشه خواه هم یک عتیقه باز است که در پی یک اتفاقی وارد یک روستا می‌شوند و ماجرا از اینجا آغاز می‌شود.
ستاره پسیانی نیز در نقش همسر بنفشه‌خواه و خواهر پژمان جمشیدی ایفای نقش می‌کند؛ البته پسیانی آنچنان بازی درخشانی ندارد به گونه‌ای که نتوانسته خنده خاصی از مخاطب بگیرد.
صحنه‌های ابتدایی فیلم با شوخی‌هایی شروع می‌شود که به اصطلاح مبتذل است ولی با این وجود خیلی خنده‌دار نیست. کارگردان که انگار دستش در خلق صحنه‌های خنده‌دار خالی است تلاش می‌کند با استفاده از شوخی‌های جنسی به هدف خود برسد که ناموفق است؛ اینجاست که می‌توان گفت که آنتیک هیچ موقعیت کمدی به جز چند صحنه برای مخاطب خلق نمی‌کند.
آنتیک تلاش می‌کند روی خط قرمزها راه برود؛ بنفشه خواه و جمشیدی در فیلم یک عتیقه پیدا می‌کنند؛ برای اینکه داستان پیش برود با مشکلاتی روبهرو می‌شوند که نه خنده‌دار است و نه پرکشش؛ بماند که خیلی آشکار دارد «کمیته» را می‌زند... در آنتیک برای اینکه داستان پیش برود با تعدادی آدم دست و پا چلفتی در کمیته روبهرو هستیم که می‌خواهند سرکرده گروه فرقان را دستگیر کنند اما با این شخصیت‌های آنتیک روبهرو می‌شوند...
از اواسط فیلم‌ها کارگردان به سراغ ایده خود می‌رود؛ جایی که پژمان جمشیدی و بیژن بنفشه‌خواه تصمیم می‌گیرند در روستا یک امامزاده قلابی بنا کنند و با سواستفاده از احساسات مردم جیب اهالی روستا را خالی کنند.
در نیمه دوم فیلم هم باز موقعیت‌های کمدی شکل نمی‌گیرد؛ صحنه‌های فیلم مخاطب را نمی‌خنداند و داستان کسل کننده دنبال می‌شود...
شاید نیت کارگردان این بوده است که از دریچه طنز به مقابله با خرافات بپردازد اما نحوه پردازش، انعکاس چیز دیگری دارد... اینکه به راحتی می‌شود سر مردم مومن و دین‌دار را با چند تا خواب ، کلاه گذاشت و برایشان یک امامزاده ساخت و پول و طلایشان را به جیب زد...گل‌درشت کردن سوژه‌ها در آنتیک طنز را از حالت واقعی‌اش خارج کرده و آن را تبدیل به یک کاریکاتور می‌کند؛ بابت همین احتمالا آنتیک در اکران عمومی دچار سانسور شود.
بازی پژمان جمشیدی هم کم کم دارد برای مخاطب عادی می‌شود؛ اکت‌های تکراری، تیکه‌های تکراری و بازی تکراری یکی از منفی‌های آنتیک است. شاید کارگردانان می‌خواهد از پتانسیل طنازی جشمیدی استفاده کنند تا فیلم‌شان به فروش برود اما این هم برای خود جمشیدی خطرناک است و او را به مرور زمان تبدیل به یک بازیگر تکراری می‌کند و هم برای فیلم کارگردانان...
پایان پیام/