باشگاه خبرنگاران پویا: خصوصی سازی خودروسازان، بالاخره با تمام حواشی با ایران خودرو آغاز شد، ولی تجربه های خصوصی‌سازی صنایع در کشور ما، همراه با فساد و ناکامی بوده است و این تصور وجود دارد که خصوصی سازی خودروسازان نیز سرانجام خوبی نخواهد داشت، آن هم انتقال به شرکتی مثل کروز!
ایران و کره‌جنوبی همزمان با هم وارد صنعت خودروسازی شدند. در ابتدای کار هر دو کشور یک سیاست مشترک داشتند؛ حمایت دولتی از خودروسازان اما بعد از چند سال مسیر این دو کشور در صنعت خودروسازی متفاوت شد. کره‌ای‌ها تصمیم گرفتند از یک جایی به بعد حمایت دولتی را از صنعت خودروسازی بردارند و صنعت خودروسازی در این کشور به سمت خصوصی‌شدن رفت.
این خصوصی سازی، باعث شد تا صنعت خودروسازی در کره، برای تداوم حیات خود مجبور به ارتقا کیفیت و کمیت محصولات از طریق سرمایه‌گذاری وسیع بر روی تحقیق و توسعه و آمادگی برای بازار جهانی شود.
این روند تا جایی پیشرفت که الان صنعت خودروی کره، از تاثیرگذاران بازار جهانی خودرو است.
روند صنعت خودروی ایران ولی، متفاوت از کره پیشرفت و حمایت‌های مالی از این صنعت توسط دولت ادامه یافت. بعد از انقلاب و در زمان جنگ دولت مجبور به حمایت از این صنعت بود، چرا که در آن شرایط اگر صنعت خودروسازی که صنعتی مادر است، تعطیل می‌شد اقتصاد و صنعت کشور افت شدیدی پیدا می‌کرد.
ولی متاسفانه در سالهای بعد از جنگ، در دولت های مختلف حمایت بی حد و حصر دولت از خودروسازان ادامه یافت.
یکی از دلایلی که درباره حمایت دولت از شرکت‌های خودروسازی مطرح شده، ارائه آمار در حوزه افزایش اشتغال است. دولت از طریق شرکت‌های خودروسازی می‌توانست آمار اشتغال را افزایش دهد بابت همین همواره دولت‌ها علاقه‌مند بودند که شرکت‌های خودروسازی دولتی باقی بمانند.
البته این علاقه یک طرفه نبود؛ خودروسازها هم علاقه‌مند به این حمایت دولتی بودند زیرا در این بده بستان می‌توانستند خرج‌های بی‌حساب و کتاب و عقب‌ماندگی‌های خود را پنهان کنند. در چنین شرایطی بود که دولت از حالت حامی به یک همکار برای شرکت‌های خودروسازی درآمده بود.
خودروسازان، به این دلیل که خودروسازی در ایران، در عمل دولتی بود، نگران این نبودند که در صورت شکست پروژه‌های صنعتی، زیان‌های وارده به شرکت باید از چه طریق جبران شود و خاطر جمع بودند که دست در جیب دولت کرده و به حیات خود ادامه می‌دهند.
همین شرایط سبب شده بود که کیفیت محصولات تولیدی خودروسازان داخلی همواره مورد نقد باشد ولی به این علت که بازار مصرف قشر متوسط جامعه در اختیار آنان بود و عملا انحصار ایجاد شده، بهبودی را در کیفیت شاهد نبودیم. اما در صورتی که خودروسازان خصوصی باشند و متکی به حمایت‌های دولتی نباشند، مجبورند برای بقای خود، کیفیت محصولات خود را ارتقا داده، تا مشتریان داخلی حفظ شده و در گام بعد به سوی جهانی شدن قدم بردارند.
در مجموع، دولتی بودن خودروسازی موضوعی است که به ضرر دولت، صنعت و مردم است و بالاخره باید خصوصی سازی انجام می‌شد، که در 17 بهمن با فراز و نشیب‌های مختلف، ایران خودرو به بخش خصوصی واگذار شد؛ ایرانخودرو بر اساس تصمیم مجمع عمومی به شرکت کروز واگذار شد. شرکتی که حرف و حدیث‌های فراوانی پشت سر آن وجود دارد.
بخش خصوصی با رای سهامداران ایران خودرو در مجمع عمومی سهم بیشتری به دست آورد بر همین اساس ترکیب هیئت مدیره هم تغییر کرد.
ترکیب جدید هیئت مدیره ایرانخودرو به شرح ذیل است:
.شرکت خدمات گستر صبا انرژی
.شرکت سرمایه‌گذاران گنجینه ایرانیان (کروز)
.شرکت بهینه‌ساز بهمن (کروز)
.شرکت اعتبار آفرین (کروز)
.شرکت سرمایه‌گذاری ملی ایران
در ترکیب جدید هیئت مدیره، شرکت کروز با 3 صندلی، عملا هدایت ایرانخودرو را عهده‌دار شده است.
کنسرسیوم سهامداران بخش خصوصی شرکت ایران خودرو پس از مجمع عمومی، در بیانیه ای اعلام کرد، پس از واگذاری این شرکت به بخش خصوصی، رضایت مردم مدنظر خواهد بود و محصولاتی در شان مردم ایران تولید خواهد شد.
هیئت مدیره جدید، در اولین اقدام عادل پیرمحمدی را به عنوان مدیرعامل ایران خودرو انتخاب کرد. پیرمحمدی، شب 22 بهمن در جمع کارکنان ایران خودرو، قول داد که عملکرد شرکت از گذشته بهتر خواهد بود.
.
بهمن ماه سال گذشته، حمید کشاورز، یکی از مالکان شرکت کروز، در حاشیه بازدید رهبر انقلاب از نمایشگاه توانمندی‌های تولید داخل، از ایشان درخواست کرد مدیریت ایران خودرو با توجه به سهام 30 درصدی شرکت کروز در ایران خودرو به کروز واگذار شود و اگر در 5 سال موفق نبودند، در میدان آزادی اعدام شوند!
.
حالا کروز، صاحب سه صندلی هیئت مدیره ایران خودرو و تصمیم گیر اصلی آن است، باید دید ظرف 5 سال می‌تواند این شرکت را از مشکلات ریشه دار خود، زیان انباشته، کیفیت پایین و...، برهاند؟
با توجه به سابقه سوء و مفاسدی که شرکت کروز دارد، پاسخ این سوال منفی است ولی امیدواریم که این شرکت محصولاتی درخور مردم ایران تولید کند و توان صادرات و ورود به عرصه جهانی را نیز پیدا کند.
پایان پیام/