باشگاه خبرنگاران پویا؛ پرسپولیس در حالی با تساوی بدون گل مقابل استقلال خوزستان از کورس قهرمانی فاصله گرفت که شباهت‌های فنی و روانی بین تیم فعلی اسماعیل کارتال و تیم‌های سال‌های دور مصطفی دنیزلی در این باشگاه، بیش از پیش خود را نشان می‌دهد. تیمی هجومی، خوش‌ساخت اما ناپایدار که امتیازهای حساس را در ساده‌ترین بازی‌ها از دست می‌دهد.
پرسپولیس در برابر استقلال خوزستان به تساوی بدون گل در ورزشگاه آزادی رضایت داد. این نتیجه، در حالی رقم خورد که تراکتور در دو هفته اخیر پیروز میدان شده بود و همین موضوع باعث شد پرسپولیس تا حد زیادی از جمع مدعیان قهرمانی خارج شود، مگر آن‌که در هفته‌های باقی‌مانده اتفاقات غیرمنتظره‌ای رخ دهد؛ امری که با توجه به بازی‌های پیش‌روی تیم‌ها، چندان محتمل به نظر نمی‌رسد.
پرسپولیس نیم‌فصل دوم را با اسماعیل کارتال، سرمربی ترک‌تبار، آغاز کرد. این تیم برای جذب او، زمان و انرژی زیادی صرف کرد تا در نهایت وی به جمع سرخ‌پوشان بپیوندد. کارتال، مربی‌ای است که از مکتب فوتبال ترکیه به ایران آمده؛ فوتبالی که پیش‌تر هم مربیانی به کشور ما معرفی کرده بود. شاید شناخته‌شده‌ترین آن‌ها، مصطفی دنیزلی باشد؛ مربی‌ای که سابقه هدایت تیم‌های پاس، پرسپولیس و مدت کوتاهی نیز تراکتور را در کارنامه دارد.
دنیزلی با سبک تهاجمی خاص خود تأثیر قابل‌توجهی بر فوتبال ایران گذاشت و تیم‌هایش اغلب به عنوان نمونه‌هایی از فوتبال با برنامه و هجومی معرفی می‌شدند. علاوه بر سبک بازی، نظم و دیسیپلین کاری دنیزلی نیز قابل توجه بود؛ او به شدت با بازیکن‌سالاری مخالف بود و این موضوع را در تیم‌هایش از بین برد. در فرهنگی مانند فوتبال ایران، این خصیصه اهمیتی دوچندان داشت. با این حال، تیم‌های دنیزلی همواره با یک ضعف تکراری مواجه بودند: نوسان در نتایج.
در حالی‌که تیم‌های او در دیدارهای بزرگ نمایش‌های منظم و با ثباتی داشتند، در بازی‌های کم‌اهمیت‌تر عملکردی ضعیف از خود نشان می‌دادند و همین موضوع منجر به از دست رفتن امتیازاتی حیاتی در مسیر قهرمانی می‌شد. امتیازاتی که تیم‌های مدعی قهرمانی برای کسب آن‌ها حریص‌تر هستند و به دست آوردنشان نه تنها تضمینی برای فتح جام، بلکه در شکل‌گیری شخصیت تیمی هم نقش دارد. همین موضوع یکی از دلایل ناکامی دنیزلی در دستیابی به قهرمانی با تیم‌های پرسپولیس و پاس بود. حتی در تراکتور نیز با وجود شروعی امیدوارکننده، در ادامه کار را رها کرد.
یکی دیگر از مشکلات دنیزلی در پرسپولیس، نبود بازیکنان با کیفیت و ناهماهنگی در ترکیب تیم بود؛ مسئله‌ای که حالا در زمان کارتال هم، با توجه به سخنان اعضای کادر فنی فعلی پرسپولیس، دیده می‌شود. شباهت زیادی میان شرایط فعلی و آن دوران به چشم می‌خورد.
به نظر می‌رسد تراژدی دنیزلی حالا با اسماعیل کارتال در حال تکرار است. پرسپولیس در این نیم‌فصل، استقلال و تراکتورِ مدعی قهرمانی را شکست داده و در دیدار با سپاهان نیز اگر اندکی خوش‌شانس‌تر بود، می‌توانست با امتیاز از زمین خارج شود. اما موضوع زمانی نگران‌کننده می‌شود که در ادامه مسابقات، این تیم امتیازات ارزشمندی را برابر تیم‌های پایین‌جدول از دست داده است؛ از جمله شکست 3 بر 2 مقابل قزوینی‌ها و تساوی بدون گل برابر استقلال خوزستان.
شاید پرسپولیس روی کاغذ هنوز شانس قهرمانی داشته باشد، اما واقع‌بینانه که نگاه کنیم، این فصل برای سرخ‌پوشان به پایان رسیده است. دلیل اصلی این ناکامی را باید در روند کلی بازی‌ها و امتیاز از دست دادن برابر تیم‌های ضعیف‌تر جست‌وجو کرد. در واقع، پرسپولیس قهرمانی را نه به تراکتور و دیگر رقبا، بلکه به خاطر اشتباهات و لغزش‌های خود از دست داده است.
کارتال، از لحاظ فنی تیمی هجومی ساخته است و نظم و انضباط در ساختار تیم به چشم می‌خورد. اما مشابه دنیزلی، تیمش کنترل کامل نبض بازی را در اختیار ندارد. با وجود حملات گسترده، در فاز تدافعی و لحظات حساس بازی، انسجام تیمی از بین می‌رود. البته نمی‌توان از پیشرفت‌های پرسپولیس در برخی ابعاد بازی چشم‌پوشی کرد، اما فوتبال، به خصوص در سطح مدعیان قهرمانی، به جزئیات و ثبات نیاز دارد.
پرسپولیسِ کارتال، نسخه‌ای مشابه از پرسپولیس دوران دنیزلی است. تیمی با بازی‌های پرهیجان و گاهی نتایج درخشان، اما ناپایدار در عملکرد کلی. کادر فنی به‌ویژه شخص کارتال باید بداند که برای هواداران پرسپولیس، قهرمانی و موفقیت در آسیا—even با بضاعت فعلی—اهمیت بسیاری دارد. بر همین اساس باید تیم را سامان دهد، وگرنه آینده متفاوتی در انتظار خواهد بود.
پایان پیام/