باشگاه خبرنگاران پویا: سریال نمایش خانگی «جان‌سخت» با روایتی متفاوت و فضاسازی منحصربه‌فرد، تلاش کرده از کلیشه‌های رایج ژانر جنایی فاصله بگیرد؛ هرچند استفاده مکرر از فلاش‌بک‌های طولانی، ضرب‌آهنگ داستان را تحت‌تأثیر قرار داده است.
در میان انبوه تولیدات جنایی چند سال اخیر سینما و شبکه نمایش خانگی، «جان‌سخت» سریالی است که از همان ابتدا خود را از سایر هم‌رده‌هایش متمایز می‌کند. این تمایز نه در انتخاب سوژه، که در پرداخت روایی و فضاسازی متفاوت آن نهفته است. در نگاه کلی، «جان‌سخت» به‌رغم آنکه می‌توانست در دامِ کلیشه‌های تکراریِ ژانرِ جنایی بیفتد، با آن همه تکرارِ مضمونِ قتل و انتقام، توانسته است تا حد زیادی از این ورطه بگریزد؛ نقطه قوت اصلی سریال، روایت موازی و به‌هم‌تنیده‌اش است.
نویسنده به‌خوبی از عهده مدیریت خطوط داستانی متعدد و همزمان برآمده و هیچ‌یک از شخصیت‌ها یا گروه‌ها را در میانه راه رها نکرده است. این پیوستگی روایی باعث می‌شود مخاطب احساس نکند بخشی از پازل داستان ناقص مانده و یا بی‌دلیل حذف شده است.
اما مشکل زمانی آغاز می‌شود که پای فلاش‌بک‌های طولانی و گاه غیرضروری به میان می‌آید. بازگشت‌های مکرر به گذشته نه‌تنها کمکی به پیشبرد داستان نمی‌کنند، بلکه مانند سنگی در مسیر روانِ روایت اصلی عمل می‌کنند. مخاطب مدام مجبور است از فضای اکنون داستان خارج شود و این قطع مداومِ رشته افکار، از تمرکز و لذت تماشا می‌کاهد.
در نهایت نکته قابل تقدیر درباره این سریال، با وجود بهره‌گیری از مضمونی آشنا، فاصله گرفتن از کلیشه‌های تکراری ژانر جنایی است؛ فضاسازی منحصربه‌فرد با تِمی اجتماعی و طراحی شخصیت‌ها بر اساس امیال و خواسته‌هایشان، این اثر را از نمونه‌های مشابه متمایز کرده‌اند.
"علی امیرسیافی"
پایان پیام/